Z doliną Wieprza i górnego Sopotu związane jest występowanie wydm. W pierwszej są to izolowane proste wały, niewielkiej wysokości i długości. W obszarze źródliskowym Sopotu i górnym odcinku jego doliny tworzą duże skupienie form prostych i pagórków złożonych. Wydmy proste mają wysokość kilku metrów i długość ich dochodzi do 1,5 km. Często pomiędzy pagórkami wydmowymi występują bezodpływowe zagłębienia deflacyjne. Najbardziej rozpowszechnioną formą rzeźby powierzchni Parku są suche doliny. Powszechność ich występowania wiąże się z budową geologiczną w obrębie Parku suche doliny, najczęściej wypełnione piaskami, grupują się w dwóch obszarach. Na południe od Krasnobrodu występuje rozczłonkowany system dolin asymetrycznych o kierunkach uchodzących do doliny Wieprza w okolicach tej miejscowości. Nieczynny kamieniołom w Krasnobrodzie. Drugi, na południe od Wólki Husińskiej i na zachód od miejscowości Róża, związany jest z systemem górnego Sopotu. Asymetryczność dolin w obu obszarach wyraża się różnicą nachylenia zboczy. Łagodne mają nachylenie 10˚ – 15˚ i pokrywają je utwory czwartorzędowe (piaski, gliny pylaste), a strome, głównie o ekspozycji zachodniej 20˚ – 25˚, buduje opoka. Przebieg suchych dolin wyraźnie wskazuje na ich związek z tektoniką i spękaniami skał kredowych.

Najmłodszą formą morfologiczną rozcinająca powierzchnię Parku są wąwozy. Występowanie ich związane jest z płatami lessowymi. Zależnie od stopnia rozwoju i intensywności procesów erozyjnych mają profil V-kształtny (debry) lub są płaskodenne (parowy). Najczęściej są to formy mieszane. W obszarze Parku omówione formy morfologiczne występują w trzech rejonach. Na południowy zachód od Krasnobrodu rozwinęły się na zboczach krótkie szerokie parowy. Zbocza Garbów Grabnickich rozcięły wąwozy o różnej długości i szerokości. Są tu zarówno debry i parowy, jak również formy mieszane. Trzeci rejon wąwozów występuje na zboczach poziomu wierzchniowego wyższego w okolicach wsi Zielone. Są to de debry i parowy o długości do 3 km.